Φωνές που σμίγουν.

Σαν άψυχα,νεκρά
τα δέντρα στέκονται
στον πλάστη τους μποστά.

Βλασταίνουν στις γλάστρες
τα όνειρα,η λησμονιά.

Κλαίν`οι πατρίδες τα παιδιά,
σωπαίνουν την άνοιξη τ`αηδόνια.
Οιδίποδες γεννιούνται καθημερινά,
η μοναξιά σταματημό δεν έχει.

Κι ο γέροντας χρόνος,
απ`τη σοφία πιο σοφός,
ακόμα μιλά με το θεό.

ςονάΠ.