Ε ρ ω τ α ς
και μετά ...
συγκίνηση ,
δάκρυ , σιωπή , γαλήνη.
Ερωτα αχόρταγε.
Κατάδροσο της πηγής νερό,
μέ'στο κατακαλόκαιρο
κάνεις το κορμί να λαχταρά
στη ζεστή της θάλασσας
την αγκαλιά να ξαποστάσει,
πλάϊ σε γοργόνες ξεχασμένες
να πλαγιάσει,
μιας πινελιάς το χρώμα
να χορτάσει.
Ερωτα κεραυνοβόλε .
Του πάθους γέννημα,
της αναζήτησης ματιά,
κραυγή της αγωνίας.
Φιλιόγλυκια της ζωής αρχή.
Φωλιά της ηδονής.
Λάβα που καίει ασταμάτητα μέ'στη ψυχή.
Ερωτα που γεννήθηκες για να χωρέσει
μέσα σου η απεραντοσύνη.
Λιμάνι γαλήνης της ψυχής μου θέλω να γενείς,
λάμψη ουράνιας αστραπής
σε κάθε της σκέψης μου ταξίδι να φανείς.
Ερωτα αγγελόμορφε.
Στο ένα άκρο της θωριάς σου στέκεται ο ουρανός,
στο άλλο ο θεός και στη μέση μέ'στο χάος
ασταμάτητα χορεύεις μοναχός.
Στο σκοτάδι γίνεσαι το δάκρυ,η ανάσα στο βραχνά,
μέ'στο φως η αχτίνα,μελωδία στη ρουτίνα,
στο κορμί μου η φωτιά,της κάθε πίστης εκκλησιά.
Ερωτα γλυκόλογε.
Τα λόγια σου σαν ροδοπέταλα
μέ'στου Μαγιού τη μυρόπνοη ανάσα,
ο άνεμος παντού τα πάει,
την ηδονή να ξεσηκώσουν,
ψυχές να ξεδιψάσουν,φιλί δικό σου να μοιράσουν.
Γλυκόκαυτη σπίθα ανάβεις εκεί που απρόσκλητα φωλιάζεις,
στο κάθε αίσθημα μορφή αλλάζεις,
το λογικό σαλεύεις, τη ψυχή γαληνεύεις.
Ερωτα απρόσμενε.
Χαρμόλυπο της ψυχής τραγούδι.
Αρχή και τέλος στ `όνειρο.
Φωτιά που μέ'στο κρυφόδοτο φιλί σου σιγοκαίει.
Στη ψυχή μου της άνοιξής σου το στεφάνι δώσε,
στα λόγια μου το άρωμα της ανάσας σου,
τη γλύκα της φωνής σου,
για να της πω έτσι απλά, πόσο πολύ την αγαπώ,
πως γι `αυτή μονάχα ζω.
Ερωτα φευγαλαίε.
Της νύχτας γέννημα αντικριστό με τ `άστρα.
Νύχτα που σαν νυχτώνεις την καρδιά ματώνεις,
το μυαλό θολώνεις.
Με το σκοτάδι σου δίνεις φωνή
στη μαρμαρόπλαστη του έρωτα σιωπή.
Λουλούδι γίνεται στο πέπλο σου ο έρωτας,
που σαν όμως μαρανθεί κανείς δεν το προσέχει
κι από ντροπή πεθαίνει.
Μα το δικό μου έρωτα στην αγκαλιά σου κράτησε
σαν όνειρο παντοτινό
και κανένα μην αφήσεις να το πάρει
γέννημά σου ξωτικό.
Νύχτα του χιονιά,
που για θεά σου τη μοναξιά λατρεύεις,
νύχτα αφέγγαρη, ονειροπνίχτρα.
Μαυρόπλεχτη της μοναξιάς σιωπή δε με τρομάζεις,
γιατί του έρωτα η μορφή,
που μέσα μου γλυκοχαμόγελα φωλιάζει,
τη ψυχή μου συναρπάζει.
Κάνει το χιόνι ποίημα και το σκοτάδι ελπίδα,
στο ασταμάτητο ταξίδι της ζωής
θεόδωρη στέκεται πυξίδα.
Ερωτα ψυχοπλάνε.
Του καθενός την πόρτα με τρόπο ξεχωριστό χτυπάς.
Στο θυληκό γίνεσαι σύνεση,
στ'αρσενικό τη μέθη φέρνεις
και το θεό που σ `έπλασε να ξεγελάσεις θέλεις.
Με τ `άστρα μαζί γενιέσαι,
τον ήλιο συντροφεύεις ολημερίς,
δίδυμε αδελφέ της ηδονής.
Ψυχόδροση γίνεσαι του φθινοπωρινού πρωϊνού μελαγχολία.
Συγανόπονο κελάηδημα χελιδονιού που φεύγει.
Γκριζοφώτεινος του Δεκέμβρη ουρανός,
φωνή αστραπόβροντη του θείου μεγαλείου.
Μα σαν το σιγανοψύχαλο του Σεπτέμβρη πρωτοβρόχι,
με άρωμα τη ψυχή της ξεδιψάσει,
μη ξεχάσεις να της πεις,
πως μια σταγόνα του είσαι κι εσύ.
Ερωτα θεόδοτε.
Μέ'στη θωριά σου καθρεφτίζεται
το βαθυγάλανο του πελάγου χρώμα,
τ `απείρου η μοναξιά, της ζωής η ομορφιά,
της ανάστασης η ελπίδα.
Με τ `άγκιγμά σου το κορμί μου ξεσηκώνεις,
του μυαλού μου δεσμώτης γίνεσαι,
στον πόνο της φυγής μου βάλσαμο μοναδικό,
της ζωής θεόδωρο παντοτινό.
Φεγγαρόφωτο του έρωτα μονοπάτι,
μ `αστέρια πλουμίζεις το πέπλο της ζωής μου.
Μάτια ερωτοβόλα,
της ψυχής μου μάτια γίνεστε,
στης αγκαλιάς της τον παράδεισο με πάτε,
μαγεία στο δρόμο της σκορπάτε.
Ερωτα απρόσκλητε.
Φως της ψυχής ασκίερο,
που τελειωμό ο δρόμος σου δεν έχει.
Στη ζωή δίνεις το νόημα,
τη δύναμη στην αγάπη ν `αγαπά
ακόμη κι ό, τι την πικραίνει,
να διώχνει από πάνω της ό, τι τη βαραίνει.
Μα σαν όμως πληγωθείς,
αλλού φωλιά γυρεύεις για να γιατρευτείς.
Λατρείας σου θεούς έχεις την ποίηση, την αρμονία,
που μέσα τους τρέφονται και ζουν
η ομορφιά κι αθανασία.
Φωνή δίνεις στη σιωπή, υπομονή στην πίστη,
στο όνειρο την ελπίδα και στη ζωή
του καθενός ταξιδευτή πατρίδα.
Ερωτα πανάκριβε.
Στιγμή ξεχωριστή της πρωταντάμωσής σου.
Το χρόνο μέσα σου σταματάς
σε μια χούφτα βράχια πυρωμένα,
στην αλμύρα γαντζωμένα.
Ποτάμι από λάβα γίνεσαι μ `ανθρώπινη φωνή,
της αναζήτησης η έκρηξη,
της πίκρας η κέρινη μορφή.
Με μωβ χρώμα ντύνεις τη μελαγχολία,
γλυκόζυμο αντίδωρο δίνεις για κάθε αδυναμία.
Την αβάσταχτη της νύχτας μοναξιά
μέ'στο πέπλο της το σκοτεινό την κρύβεις
και δίπλα στα βουβά της πλάσματα
του τριζονιού το γλυκολάλητο τραγούδι στήνεις.
Καρφιά κάνεις τ `αστέρια της,
που στα ουράνια τη γη καρφώνουν
και στο βάθος του απείρου το αμίλητο
τη δική σου μορφή ορθώνουν.
Στη ψυχή μου τ `άρωμά σου το γλυκασμό της φέρνει,
πινελιά ουράνιου τόξου γίνεσαι
στ `άβατά της χαραγμένη.
