-125- " ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ " ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ του Παναγιώτη Λ. Χριστοφόρου ********************************************** . ΦΕΥΓΑΛΑΙΑ ΑΓΑΠΗ. . Μη ξεχνάς, πως στης ζωής τη διαδρομή, μόνο μια φορά γεννιέσαι, μες των γύρω σου την αναμονή, μια μόνο φορά πεθαίνεις, μες την παγερή τους σιωπή και πως μόνο μια φορά με πάθος ερωτεύεσαι και με του φεγγαριού το φως μαγεύεσαι. . 'Ομως, ποτέ σου να μην πικραθείς, επειδή οι μεγάλοι αυτοί της ζωής σου σταθμοί είναι στιγμές, που για το πού, το πώς και το πότε, μπροστά τους θα βρεθείς, από κανένα δε θα ρωτηθείς, ούτε και με τον πλάστη σου, γι' αυτές θα διαπραγματευτείς. . Από όλα πιο πολύ, στη σκέψη και τη ψυχή σου να κρατήσεις, πως ο έρωτας χωρίς σπίτι, είναι της ζωής ταξίδι χωρίς τύχη. Και πως εγώ αληθινά σ' αγάπησα, σε λάτρεψα κι όλα τα όνειρά μου στη μορφή σου με πάθος τα ζωγράφισα. 'Ομως, ήταν λάθος μου, που όταν ξαφνικά κι αναπάντεχα μου ζήτησες να φύγω, σου ανταποκρίθηκα μ' ένα πικρόχολο αντίο. . Μα να το θυμάσαι, πως ενώ εγώ ασταμάτητα το ερωτικό σου χάδι με λαχτάρα αναζητούσα, αντίθετα εσύ, με τη ψεύτικη φευγαλέα αγάπη σου, απέναντί μου στεκόσουνα αμίλητη και χαμηλοβλεπούσα. 'Ομως, εγώ την όποια στη σχέση μας ψυχρή συμπεριφορά σου δεν την έβλεπα, γιατί πραγματικά κι αληθινά σ' αγαπούσα κι ό,τι είχα και δεν είχα, για σένα το σκορπούσα. . Σ' αγάπησα, σε λάτρεψα και σ' ευχαριστώ, γιατί με τη δική σου, έστω και φαινομενική, αγάπη μ' έμαθες να ξεχωρίζω τους ανθρώπους του "τίποτα" από τους ανθρώπους του έστω και λιγοστού "κάτι". 'Ομως, συνθλίβομαι που μέσα σου δεν έχεις πια ψυχή, γιατί έχεις καταντήσει σαν ένα ρημαγμένο γιαπί, που μέσα του κατοικεί της γύμνιας η ασχήμια κι ντροπή.

 -126-

" ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ "

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

του

Παναγιώτη Λ. Χριστοφόρου

**********************************************

.

ANAMONH ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ.

.

Μέσα στου πρωϊνού την ελπίδα

και του δειλινού την αναμονή

να συναντήσω λαχταρώ

τη γλυκιά σου μορφή.

.

Μα η αγάπη μας δε βγήκε αληθινή,

γι' αυτό και δε μπόρεσε ν' ακολουθήσει

τον αεικίνητο χρόνο μες τη μονότονη

μακρινή του διαδρομή.

.

'Ομως να ξέρεις πρέπει πως, απ' εδώ και πέρα,

κάθε νύχτα της ζωής μας

θά 'ναι χωρίς φεγγάρι σκοτεινή

και χωρίς του έρωτα τη ζεστή φωνή.

.

Με τη δική σου ξαφνική κι αναίτια φυγή

μ' έστειλες μες της μοναξιάς την αφιλόξενη φυλακή.

Μα κι εκεί ακόμη εγώ σε περιμένω κοντά μου να βρεθείς

κι όποιον εφιάλτη μ' αυτόν το χωρισμό μας κι αν ζήσαμε,

σίγουρα κι από τους δυο μας γρήγορα θα ξεχαστεί.

18Demi Mich, Θεοδοσία Πενταρβάνη Υφαντή και 16 ακόμη