Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Μη ξεχάσεις ό,τι αγάπησες.






Φάρος στη ζωή σου
να γίνεις μη θελήσεις,
αν τον έρωτα δεν συναντήσεις
και στη μοναξιά
την αντοχή σου δεν μετρήσεις.

Με θαλασσοπούλια μοναχά
κάθε μέρα θα μιλάς,
με του πελάγου την αλμύρα
την δίψα σου θα ξεχνάς.

Τα μακρινά ταξίδια της ανέμης
με λαχτάρα πάντα θ'αναμένεις,
μα πάντα αταξίδευτος,
στης μοίρας σου το χρέος
ξάγρυπνος θα παραμένεις.
Ολημερίς στης θάλασσας
τα βαθυγάλανα νερά
τη σκιά σου θα ξεπλένεις.

Ποτέ τα κύματα τη λάψη
να σου πάρουν μην τολμήσουν,
αν θες στα βράχια που πατάς
οι ανεμώνες ξανά ν'ανθήσουν
και τα σημάδια της μοναξιάς,
που το κορμί σου θα στολίσουν,
μέ'στου κισσού την αγγαλιά
να σβήσουν.

Και σαν έρθει εκείνη η στιγμή,
που το πρώτο και στερνό
ταξίδι σου θα κάνεις,
μη ξεχάσεις ό,τι αγάπησες
μαζί σου να το πάρεις,
σε θρόνο χρυσοφώτεινο
δίπλα σου παντοτινά να βάλεις.

Της θύμησής σου τραγούδι γλυκασιάς,
πάνω στα κύματα ο άνεμος θα σέρνει
και μέχρι εκεί που η θάλασσα
τον ουρανό ανταμώνει,
τ'άρωμά σου ο έρωτας θ'απλώνει.



Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Της νύχτας τ' όνειρο.


>





Ανάσα πού'ρχεσαι και φεύγεις,
στις αισθήσεις μου τ'άρωμά της φέρνεις.



Γλυκοχάραμα,με το φως σου
το σκοτάδι σκορπάς,
τα δικά της χείλη φιλάς
κι ο αγέρας που μαζί σου ξυπνά,
με τη δική της φωνή
στη ψυχή μου μιλά.







Στιγμές καλοκαιρινές,
καυτές,μοναχικές.
Της νύχτας τ'όνειρο
τραγούδι γίνεται
μέ'στο καταμεσήμερο
στις ρεματιές.

Τραγούδι για τα μάτια της
τ'αηδόνια λαλούν
κι καρδιές που αγαπούν
το φιλί του έρωτα
με λαχτάρα καρτερούν.



Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Τα μάτια σου ν 'αντικρίσω.








Σ'ένα κομμάτι ονειρεμένης γης
ο πλάστης μου μ'έβαλε να ζήσω,
τα μάτια σου ν'αντικρίσω
και με πάθος ν'αγαπήσω.

'Ερωτα που το χρόνο δεν μετράς,
τον ουρανό φωτίζεις,
μ'αστέρια το χάος στολίζεις
και με ομορφιά τις ψυχές γεμίζεις.

Στον άνεμο δώσε τη δύναμη,
στη βροχή την καταιγίδα
και στην πίστη του προσκυνητή
για σήμαντρο την ελπίδα.



Της ηδονής τον γλυκασμό
μέ'στο κορμί που ξενυχτά να φέρνεις,
με τ'άρωμά σου το ξεχωριστό
την άνοιξη να ραίνεις
και τις καρδιές,
που τον δικό σου περιμένουν ερχομό,
μέσα στις νύχτες τις γλυκόφωτες
να ξετρελαίνεις.

Δύναμη δώσ'μου κι αντοχή,
λάβα να πάρω απ'το κορμί της,
κομμάτι ομορφιάς που κρύβει στη ψυχή της,
για να χαράξω,
στο παραπέρα τ'ουρανού,
που δε χωράει στο νου,
τη γλυκιά μορφή της.





Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Αγάπες που πονάνε.




'Εφυγες τώρα που τα κόκκινα τριαντάφυλλα ανθίζουν,
τ'άρωμά τους σε πολύχρωμα φτερά χαρίζουν,
με μοναξιά τη ψυχή μου πλημμυρίζουν.

Νύχτα νεφοσκέπαστη
τον πόνο μέσα μου απλώνεις,
χωρίς μιλιά κι άστέρια ξημερώνεις.

Τον ήλιο σαν καλοδεχτείς,
με τις πολύχρωμες πινελιές του
το ξημέρωμα κι αν βαφτείς,
βουβά θα μείνουν του έρωτα τα λημέρια.
Τέτοιες στιγμές οι ψυχές που αγαπάνε
το γλυκομίλητο φως του φεγγαριού σου
λαχταρούν να δουν
κι όχι της μέρας τη φανταχτερή μιζέρια.

Και συ σύνεφο μη φοβηθείς
τον άνεμο σαν ανταμώσεις,
μαζί του να φιλιώσεις.
Σ'άλλους ουρανούς να ταξιδέψεις,
από τον ήλιο τη λάμψη του να κλέψεις
κι αγάπες που πονάνε να γιατρέψεις.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

'Ονειρο και σιωπή .



Ο έρωτας δεν είναι πόλεμος,
ούτε τα λόγια σφαίρες,
είναι μεθύσι και κρασί,
όνειρο και σιωπή,
στις μοναξιάς τις μέρες.

'Ανεμος θά `θελα τότε νά`μουνα,
να χάϊδευα το κορμί σου,
έρωτας που να φώλιαζε
τις νύχτες στη ψυχή σου.
Σύννεφο που τον ουρανό νά`κρυβα,
να μη σε δεί ο ήλιος,
την ομορφιά σου να μη ζήλευε
ούτε ο Θεός ο ίδιος .

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Στης αγάπης σου τα δίχτια.




Όταν μιλάς δροσοσταλιά,
τα λόγια της αγάπης σου
σε ανθισμένα ροδοπέταλα ξαποστάζουν
κι από `κεί το μακρινό ταξίδι τους
νοσταλγικά κοιτάζουν.

Με του κορμιού σου τη δροσιά
της ζωής την ασχήμια σβήνεις
και στη θέση της την ομορφιά
του έρωτα αφήνεις.

Μέ`στης αγάπης σου τα δίχτια
διαβάτης θα γενώ,
το μονοπάτι της ζωής,
που δεν το πάτησε κανείς,
θα βρώ,
κοντά σου για να `ρθώ.

Κι όταν συναντηθούμε,
τον κόσμο όλο μαζί θα πιούμε
μέ`στου ονείρου το ποτήρι,
κι ασταμάτητο τότε θα μοιάζει
η ζωή μας πανηγύρι.


Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Πρωτομαγιάτικο της φύσης άρωμα.

Σαν η αγάπη φουντώνει,
στις καρδιές απλώνει,
ο έρωτας με τον δικό του ρυθμό χορεύει,
τις ψυχές μαγεύει.

Η νύχτα με τη νύχτα εναλλάσσεται
κι μέρα χάνεται.

Του γκιόνη το κλαψίφωνο τραγούδι
μέ'στης νύχτας τη σιωπή ακούγεται,
το φως κοιμάται,
τα λουλούδια την ομορφιά τους
γέρνουν,
τα πουλιά στις φωλιές τους
ζευγαρώσκυφτα σωπαίνουν.






Στις αισθήσεις μου φωτιές ανάβεις,
πρωτομαγιάτικο της φύσης άρωμα
μέ'στη ψυχή μου στάζεις.


Και `γώ ζωή δεν κράτησα για μένα,
γιατί τη χάρισα σε σένα.
























Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Η μοναξιά ξεχνιέται.























Νύχτα αποψινή,
μ `αστροφεγγιά ονειρεμένη,
γίνε και συ μια νύχτα σαν κι αυτές,
που ξεχνούν να ξημερώσουν
κ `οι ψυχές ζητούν να ζευγαρώσουν.

Του καθενός ταξιδευτή το τάμα
με το δικό σου χρώμα ντύσε,
μ `ελπίδα τη ψυχή μου πλημμύρισε,
προς τα πίσω το χρόνο της ζωής μου γύρισε.

Με τον αποσπερίτη συντροφιά
της προσευχής το σήμαντρο χτυπά,
το πάθος τη σιωπή νικά,
του έρωτα το θαύμα γεννιέται,
με τη δική σου τη μορφή
η μοναξιά ξεχνιέται.