Σ'ένα κομμάτι ονειρεμένης γης
ο πλάστης μου μ'έβαλε να ζήσω,
τα μάτια σου ν'αντικρίσω
και με πάθος ν'αγαπήσω.
'Ερωτα που το χρόνο δεν μετράς,
τον ουρανό φωτίζεις,
μ'αστέρια το χάος στολίζεις
και με ομορφιά τις ψυχές γεμίζεις.
Στον άνεμο δώσε τη δύναμη,
στη βροχή την καταιγίδα
και στην πίστη του προσκυνητή
για σήμαντρο την ελπίδα.
Της ηδονής τον γλυκασμό
μέ'στο κορμί που ξενυχτά να φέρνεις,
με τ'άρωμά σου το ξεχωριστό
την άνοιξη να ραίνεις
και τις καρδιές,
που τον δικό σου περιμένουν ερχομό,
μέσα στις νύχτες τις γλυκόφωτες
να ξετρελαίνεις.
Δύναμη δώσ'μου κι αντοχή,
λάβα να πάρω απ'το κορμί της,
κομμάτι ομορφιάς που κρύβει στη ψυχή της,
για να χαράξω,
στο παραπέρα τ'ουρανού,
που δε χωράει στο νου,
τη γλυκιά μορφή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου