-125- " ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ " ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ του Παναγιώτη Λ. Χριστοφόρου ********************************************** . ΦΕΥΓΑΛΑΙΑ ΑΓΑΠΗ. . Μη ξεχνάς, πως στης ζωής τη διαδρομή, μόνο μια φορά γεννιέσαι, μες των γύρω σου την αναμονή, μια μόνο φορά πεθαίνεις, μες την παγερή τους σιωπή και πως μόνο μια φορά με πάθος ερωτεύεσαι και με του φεγγαριού το φως μαγεύεσαι. . 'Ομως, ποτέ σου να μην πικραθείς, επειδή οι μεγάλοι αυτοί της ζωής σου σταθμοί είναι στιγμές, που για το πού, το πώς και το πότε, μπροστά τους θα βρεθείς, από κανένα δε θα ρωτηθείς, ούτε και με τον πλάστη σου, γι' αυτές θα διαπραγματευτείς. . Από όλα πιο πολύ, στη σκέψη και τη ψυχή σου να κρατήσεις, πως ο έρωτας χωρίς σπίτι, είναι της ζωής ταξίδι χωρίς τύχη. Και πως εγώ αληθινά σ' αγάπησα, σε λάτρεψα κι όλα τα όνειρά μου στη μορφή σου με πάθος τα ζωγράφισα. 'Ομως, ήταν λάθος μου, που όταν ξαφνικά κι αναπάντεχα μου ζήτησες να φύγω, σου ανταποκρίθηκα μ' ένα πικρόχολο αντίο. . Μα να το θυμάσαι, πως ενώ εγώ ασταμάτητα το ερωτικό σου χάδι με λαχτάρα αναζητούσα, αντίθετα εσύ, με τη ψεύτικη φευγαλέα αγάπη σου, απέναντί μου στεκόσουνα αμίλητη και χαμηλοβλεπούσα. 'Ομως, εγώ την όποια στη σχέση μας ψυχρή συμπεριφορά σου δεν την έβλεπα, γιατί πραγματικά κι αληθινά σ' αγαπούσα κι ό,τι είχα και δεν είχα, για σένα το σκορπούσα. . Σ' αγάπησα, σε λάτρεψα και σ' ευχαριστώ, γιατί με τη δική σου, έστω και φαινομενική, αγάπη μ' έμαθες να ξεχωρίζω τους ανθρώπους του "τίποτα" από τους ανθρώπους του έστω και λιγοστού "κάτι". 'Ομως, συνθλίβομαι που μέσα σου δεν έχεις πια ψυχή, γιατί έχεις καταντήσει σαν ένα ρημαγμένο γιαπί, που μέσα του κατοικεί της γύμνιας η ασχήμια κι ντροπή.

 -126-

" ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ "

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

του

Παναγιώτη Λ. Χριστοφόρου

**********************************************

.

ANAMONH ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ.

.

Μέσα στου πρωϊνού την ελπίδα

και του δειλινού την αναμονή

να συναντήσω λαχταρώ

τη γλυκιά σου μορφή.

.

Μα η αγάπη μας δε βγήκε αληθινή,

γι' αυτό και δε μπόρεσε ν' ακολουθήσει

τον αεικίνητο χρόνο μες τη μονότονη

μακρινή του διαδρομή.

.

'Ομως να ξέρεις πρέπει πως, απ' εδώ και πέρα,

κάθε νύχτα της ζωής μας

θά 'ναι χωρίς φεγγάρι σκοτεινή

και χωρίς του έρωτα τη ζεστή φωνή.

.

Με τη δική σου ξαφνική κι αναίτια φυγή

μ' έστειλες μες της μοναξιάς την αφιλόξενη φυλακή.

Μα κι εκεί ακόμη εγώ σε περιμένω κοντά μου να βρεθείς

κι όποιον εφιάλτη μ' αυτόν το χωρισμό μας κι αν ζήσαμε,

σίγουρα κι από τους δυο μας γρήγορα θα ξεχαστεί.

18Demi Mich, Θεοδοσία Πενταρβάνη Υφαντή και 16 ακόμη

 ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ.


Απ' εκεί που ερχόμαστε,
τίποτε δε θυμόμαστε.
Για εκεί που πάμε, τίποτε δε ξέρουμε,
που να μας κάνει να φοβόμαστε.
Γι' αυτό Πλάστη μας σε ρωτάμε,
αν στον παράδεισο όλοι μας χωράμε.

             

Μα ούτε και στον ενδιάμεσο χρόνο που ζούμε,
δε ξέρουμε τί παίρνουμε, μα ούτε και τί ζητούμε,
από τον έρωτα που ακατάπαυστα υμνούμε.
Τόλμη και φόβος. Αγάπη και πόνος. Χαρά και λύπη.
Τίποτε απ' όλα αυτά δε μας λείπει,
όταν μέσα στου έρωτα βρισκόμαστε την κρύπτη.

Μα όμως εγώ, σαν άμυαλος, τρελός,
κουράστηκα πια μαζί σου έρωτα να μιλώ,
χωρίς να βλέπω των ματιών σου το φως.
Μέσα σε μιας γυναίκας την αγκαλιά θέλω βρεθώ,
φτάνει του χαρακτήρα της η ποιότητα
να μοιάζει με του χρυσού την καθαρότητα.

















Τη ζεστασιά τότε της ερωτικής αγκαλιάς της
και τη θωριά της γλυκιάς ματιάς της,
θα τις κρατήσω παντοτινά 
σαν πολύχρωμη συντροφιά 
 μες της πληγωμένης μου καρδιάς τη μοναξιά.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ.

.

Πιο πέρα από την αγάπη
συνάντησα τον έρωτα
και πιο πέρα από τον έρωτα
βρέθηκα μοναχός μου μπροστά
στης μοναξιάς το πέρασμα.


Της ψυχής μου το γαλήνεμα,
μες το πυρόχρωμο ηλιοβασίλεμα,
της το δίνει η μαγευτική ματιά σου
και στη ζωή μου την αναζήτηση
τη ξυπνά το άρωμά σου.




Μα πιο πολύ απ' όλα τον ευγνωμονώ
για τις αισθήσεις που μου έδωσε
και μες τον παράδεισο τους,
μ' όλη την ευσπλαχνία του, με οδήγησε.

Με τη βοήθειά τους μπόρεσα να δω
τη Θεόδοτη ξεχωριστή ομορφιά σου,
που στολίζει την εκρηκτική θηλυκότητά σου
και ν' ακούσω τους μελωδικούς χτύπους
της ερωτόδοτης καρδιάς σου.

Ασταμάτητα θέλω να γεύομαι
τα καυτά γλυκά φιλιά σου
και να μεθώ με του κορμιού σου τ' άρωμα,
σαν χαϊδεύω τα μεταξένια μαλλιά σου.

ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. .
.
                                                     
 'Οταν μες τη ζωή μου νόημα και κόσμημά μου ήσουνα εσύ, τότε του ήλιου το φως δε ζήλευα και της νύχτας την αγκαλιά να με ζεσταίνει δε γύρευα. .

Μα όταν ξαφνικά από κοντά μου έφυγες, τότε της ζωής μου το φως έσβησες, της ελπίδας μου τη δροσιά στέγνωσες και μαζί με της φύσης την ομορφιά χάθηκες. .

 'Ομως τον πλάστη μου ευχαριστώ, που μ'έμαθε την ομορφιά ν'αγαπώαι πως του πληγωμένου έρωτα η κάθε του πληγή μ' έναν άλλο έρωτα μπορεί να γιατρευτεί. . Και τότε, κάθε προδομένη ψυχή, ευτυχισμένη και πάλι στο δρόμο της θα πορευτεί, όσες φορές κι αν χρειαστεί, για να ξεχάσει της προδοσίας της τη ντροπή.