Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Αγάπες που πονάνε.




'Εφυγες τώρα που τα κόκκινα τριαντάφυλλα ανθίζουν,
τ'άρωμά τους σε πολύχρωμα φτερά χαρίζουν,
με μοναξιά τη ψυχή μου πλημμυρίζουν.

Νύχτα νεφοσκέπαστη
τον πόνο μέσα μου απλώνεις,
χωρίς μιλιά κι άστέρια ξημερώνεις.

Τον ήλιο σαν καλοδεχτείς,
με τις πολύχρωμες πινελιές του
το ξημέρωμα κι αν βαφτείς,
βουβά θα μείνουν του έρωτα τα λημέρια.
Τέτοιες στιγμές οι ψυχές που αγαπάνε
το γλυκομίλητο φως του φεγγαριού σου
λαχταρούν να δουν
κι όχι της μέρας τη φανταχτερή μιζέρια.

Και συ σύνεφο μη φοβηθείς
τον άνεμο σαν ανταμώσεις,
μαζί του να φιλιώσεις.
Σ'άλλους ουρανούς να ταξιδέψεις,
από τον ήλιο τη λάμψη του να κλέψεις
κι αγάπες που πονάνε να γιατρέψεις.