Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Στης αγάπης σου τα δίχτια.




Όταν μιλάς δροσοσταλιά,
τα λόγια της αγάπης σου
σε ανθισμένα ροδοπέταλα ξαποστάζουν
κι από `κεί το μακρινό ταξίδι τους
νοσταλγικά κοιτάζουν.

Με του κορμιού σου τη δροσιά
της ζωής την ασχήμια σβήνεις
και στη θέση της την ομορφιά
του έρωτα αφήνεις.

Μέ`στης αγάπης σου τα δίχτια
διαβάτης θα γενώ,
το μονοπάτι της ζωής,
που δεν το πάτησε κανείς,
θα βρώ,
κοντά σου για να `ρθώ.

Κι όταν συναντηθούμε,
τον κόσμο όλο μαζί θα πιούμε
μέ`στου ονείρου το ποτήρι,
κι ασταμάτητο τότε θα μοιάζει
η ζωή μας πανηγύρι.


1 σχόλιο:

  1. ...να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
    να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
    απο τα μάτια των παιδιών,
    με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
    και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
    να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου

    να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
    να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
    γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
    μάτια μικρού παιδιού...

    είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
    και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
    στην άκρη κάποιου μύθου
    ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
    ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,

    στην προβλήτα της Ιστορίας
    θα δέσουμε και εμείς,
    ας είναι να γίνει με ειρήνη…


    Καλησπέρα,
    εάν έχεις χρόνο δές τα σχετικά video στο blog

    http://www.iparho.blogspot.com

    φιλικά.....
    Σαριμανώλης Μάρκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή