` Ηταν Παρασκευή.

Τότε πού `μουνα κοντά στή λήθη,
πού 'νιωθα κοντά τόν ουρανό,
τ` αστέρια αγκάλιαζα σφιχτά,ζεστά,
τ` ατέλιωτα τά βράδια τά βουβά.

Στό πέρασμά τους οι καιροί
μου πήρανε τό φως,μού` δωσαν φωνή,
μέ`μαθαν πως δεν υπάρχουν ουρανοί.

Τ` αστέρια γίναν άπνοα πουλιά
μέ σιδερένια τά φτερά, χωρίς φωλιά,χωρίς λαλιά.

Μεγάλος διάβηκα μέ` στή μεγάλη νύχτα.
Βρήκα τό δρόμο πού`βγαινε στή λάμψη
εκεί πού ήσουνα εσύ.
Κι ήταν μεγάλη μέρα,η πρώτη της ζωής.
Μου τό`πανε τ `αεροπούλια.
`Ηταν Παρασκευή.

ςονάΠ