Στιγμή του δειλινού.

Στιγμή που ο ήλιος
από τα σύννεφα κρεμιέται,
τον κόσμο τούτο
για στερνή φορά να δει.

Στιγμή του πύρινου ουρανού,
του νυχτόφερτου ονείρου η μαγεία.

Στιγμή που τα λουλούδια
τον πλάστη τους μισόσκυφτα κοιτούν,
που ο γρύλλος ασταμάτητα
αρχίζει το μονότονο τραγούδι,
άφωνα μαζί σου ζουν τα νυχτοπούλια.

Στιγμή που μπλέκονται
βραχνά οι σκιές,
που ξανασμίγουν
άνθρωποι,ψυχές,
οράματα και ιδέες.

Στιγμή του εσπερινού,
θυσίας θύμηση,
ξύπνημα ελπίδας
μέ`στην καλοκαιρινή
του δειλινού αλμύρα.

Στιγμή που γενιέται ο έρωτας,
η μορφή σου τη φωνή μου σωπαίνει,
το είναι μου γλυκόπνοα κυριεύει,
τη ψυχή μου γαληνεύει.

ςονάΠ.