Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Φως μέσα στην άβυσσο.

`Ερωτα μυροφόρε,
θεόπλαστο όνειρο,
φως που γλυκαίνει την άβυσσο,
λάμψη που χωρίζει
το σκοτάδι από την αλήθεια.

Στο αντάμωμά σου
το λογικό τρομάζει,
το λάθος πεθαίνει,
η πλάνη μέσα στην άβυσσο
σταματά.

Αιώνια στιγμή που η ψυχή
συγκρούεται με το φάντασμα,
γκρεμίζει τη φυλακή της,
ξεσκεπάζει το ψέμα,
γελοιοποιεί την ανάγκη.

Ψυχή και θείο ταυτίζονται,
παίρνουν μια μορφή,
τη δική σου.
Με φόβο σ`αναζητώ,
με λαχτάρα σε περιμένω.

ςονάΠ.




2 σχόλια:

  1. Μου άρεσαν πολύ οι δυο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος!!!!!!
    Ο έρωτας είναι ένας ,σχεδόν,αναπόφευκτος παραλογισμός που οι περισσότεροι επιθυμούμε (αν όχι,λαχταρούμε)να βιώσουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας(έστω και αν είμαστε πιο "γυμνοι" και απροστάτευτοι από ποτέ).
    Όλοι,ο καθένας με τον δικό του τρόπο,θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.Είναι ωραίο το συναίσθημα να ποθείς,να επιθυμείς,να αγαπάς τον άλλο και αυτός αντίστοιχα εσένα......Και ακόμα ωραιότερο αυτό να παραμένει αναλλοίωτο με το πέρασμα του χρόνου αντέχοντας σε κάθε είδους "Σειρήνες".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο έρωτας μιλά στη ψυχή και όχι στη λογική.Δεν είναι για μένα ούτε καν συναίσθημα,μα της ψυχής ελευθερία,αγωνία της να ταυτιστεί με το τέλειο,ίσως και με το θείο.Τέλειο θεωρώ ό,τι φοβάται να μετρήσει το μυαλό, ό,τι θεωρεί υπερφυσικό.Τον έρωτα δεν τον κρίνεις,δεν τον μετράς,δεν τον συγκρίνεις.Σε γεμίζει,σε γαληνεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή