Φάρος στη ζωή σου
να γίνεις μη θελήσεις,
αν τον έρωτα δεν συναντήσεις
και στη μοναξιά
την αντοχή σου δεν μετρήσεις.
Με θαλασσοπούλια μοναχά
κάθε μέρα θα μιλάς,
με του πελάγου την αλμύρα
την δίψα σου θα ξεχνάς.
Τα μακρινά ταξίδια της ανέμης
με λαχτάρα πάντα θ'αναμένεις,
μα πάντα αταξίδευτος,
στης μοίρας σου το χρέος
ξάγρυπνος θα παραμένεις.
Ολημερίς στης θάλασσας
τα βαθυγάλανα νερά
τη σκιά σου θα ξεπλένεις.
Ποτέ τα κύματα τη λάψη
να σου πάρουν μην τολμήσουν,
αν θες στα βράχια που πατάς
οι ανεμώνες ξανά ν'ανθήσουν
και τα σημάδια της μοναξιάς,
που το κορμί σου θα στολίσουν,
μέ'στου κισσού την αγγαλιά
να σβήσουν.
Και σαν έρθει εκείνη η στιγμή,
που το πρώτο και στερνό
ταξίδι σου θα κάνεις,
μη ξεχάσεις ό,τι αγάπησες
μαζί σου να το πάρεις,
σε θρόνο χρυσοφώτεινο
δίπλα σου παντοτινά να βάλεις.
Της θύμησής σου τραγούδι γλυκασιάς,
πάνω στα κύματα ο άνεμος θα σέρνει
και μέχρι εκεί που η θάλασσα
τον ουρανό ανταμώνει,
τ'άρωμά σου ο έρωτας θ'απλώνει.
